Moje dinozaury. Recenzja

Dinozaury to super sprawa dla małego odkrywcy!
Oliwier od jakiegoś czasu rozgląda się za nimi po sklepowych półkach, kilka już nawet upolował.
Najlepiej by taki dino był pokaźnych rozmiarów i by był groźny – wtedy można warczeć i mruczeć 🙂
Mamy nawet książeczkę o tych stworach ale to może innym razem…

Bardzo się ucieszyłam gdy w moje ręce trafiła gra “Moje dinozaury”- wiedziałam, że sprawi ona radość Oliwierowi. W końcu temat na czasie 🙂

W pudełku znajdziemy:
– 6 sześcioelementowych puzzli
– dwie czerwone kostki
– instrukcja z komentarzem paleontologa
– dwa tekturowe modele dinozaurów
– naklejki

Dwie ostatnie pozycje nie służą grze – to zachęta do dalszej zabawy 🙂

Mamy dwie możliwości gry.
1. UKŁADANKI
Dla początkującego gracza idealne będzie samo układanie puzzli.  Można dziecku dać pojedyncze wzory do złożenia lub (gdy nabierze wprawy) wymieszać elementy.

2. GRAZ Z KOSTKAMI
Celem gry jest zdobycie większej liczby portretów dinozaurów niż przeciwnicy.
Kostkami (dwiema na raz) rzucamy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Ze stołu zabieramy elementy oznaczone taką ilością kropek jak wypada na kostkach. Można oczywiście próbować układać kilka puzzli jednocześnie – pamiętając jednak, że to czy je złożymy czy nie zależy od oczek wypadających na kostkach i spostrzegawczości gracza.

W instrukcji nie zabrakło krótkich ale rzeczowych informacji na temat poszczególnych dinozaurów – Oliwie słuchał ich z wielkim zainteresowaniem. Czytałam je jednak po tym jak udało mu się złożyć puzzle z konkretnym wizerunkiem.

Wszystkie elementy  (puzzle, modele, pudełko) wykonane są z grubej tektury i pokryte pięknymi ilustracjami. Dzięki dwóm możliwościom rozgrywek i solidnemu wykonaniu jest to gra, która może długo gościć w domu i bawić dzieci. My zaczęliśmy od układania puzzli; gdy Oliwier się z nimi oswoi rozpoczniemy rozgrywki z kostką.

Póki co planujemy stworzenie dino – świata, mamy naklejki i modele więc brakuje nam aranżacji do zabawy. Oliś upodobał sobie tyranozaura (jakże by inaczej – w końcu to on najgłośniej ryczy i budzi największy respekt), ja uśmiecham się do Diplodoka – a Wy?