Internet chciał zniszczyć moją rodzinę

Internet chciał zniszczyć moją rodzinę i to tylko moja wina. Sama zaprosiłam technologię do mojego domu, sama zaczęłam się w nią zagłębiać coraz bardziej… aż do momentu gdy niewinne “zaraz, za chwilę” zaczęły się przedłużać w nieskończoność. Dostałam w twarz, gdy syn mi powiedział: “nigdy nie masz dla mnie czasu” – w ustach 3-latka zabrzmiało to tak rozpaczliwie, że powiedziałam “DOŚĆ!”

Niewinne początki

Internet pojawił się w moim domu dawno temu; za czasów fotki i naszej klasy, potem powstała era facebooka – i chociaż byłam do niego niechętnie zastawiona, założyłam profil. Traktowałam go jako zabawę do momentu gdy powstał blog; powstał wówczas także fanpage, zaczęło się wędrowanie po internecie w poszukiwaniu inspiracji, zdjęć, ludzi. Fajna zabawa zaczęła przeradzać się w uzależnienie, nad którym całkowicie panowałam… też do pewnego momentu.

Fejm!

Pierwsi czytelnicy, miłe słowa, lubisie, komentarze – zaczęło ich przybywać, a ja zaczęłam coraz więcej czasu spędzać przed komputerem. Pochłonęła mnie organizacja spotkania blogowego, wiecznie wertowałam strony szukając sponsorów, ciekawych ofert, miejsc. Z facebooka i bloga przeniosłam się na całą sieć i regularnie przeglądałam masę stron. Dysk zapełniał się zdjęciami, inspiracjami i linkami do miejsc, które trzeba odwiedzić, blogów, które należy przeczytać i rzeczy, które trzeba koniecznie zrobić. Kreatywne zabawy z synem były z początku niewinne; rozwijały Jego i mnie ale nagle okazało się, że w pokoju nie może być bałaganu, dziecko musi być czyste, a prace twórcze idealne. Zaczęłam odganiać syna, gdy “pracowałam”… mimo, że kiedyś pracował ze mną.

Pierwsza kartka ostrzegawcza

Pierwsza kartka ostrzegawcza, to były słowa Ślubnego: “ciągle ślęczysz przy tym komputerze”, ” zostaw już ten telefon”, “klikasz i klikasz” – olałam go, przecież pracowałam nad blogiem! Nad moim ukochanym drugim dzieckiem. Nie zauważyłam gdy moje PRAWDZIWE dziecko zaczęło się ode mnie odsuwać, a ja – przyznaję z ciężkim sercem – byłam z tego zadowolona. Miałam wreszcie spokój, by pisać, fotografować, tworzyć. Nie rozstawałam się z telefonem, a wyjście na plac zabaw był dla mnie męczarnią bo nie miałam dostępu do sieci. Zaniedbałam dom, siedziałam po nocach, małżeńska sypialnia mogłaby dla mnie nie istnieć. W końcu jednak przyszedł czas na pobudkę…

Czerwona kartka!

Olałam totalnie wszystko; solidne śniadanie dla syna, pyszny obiad, kolację, małżeństwo i macierzyństwo w pełnym zakresie – robiłam tylko to, co musiałam i nic ponad miarę. Wszystko robiłam na przysłowiowy od-pe-r, po przebudzeniu najpierw siadałam do komputera i sprawdzałam pocztę, mam pracę/ zlecenie/ wpis do zrobienia – nie mogę odejść teraz od komputera! Dziecko odejdź, włączę Ci bajkę, zaraz, za chwilę, daj mi 5 minut, no przecież pracuję, czekaj nooo! Wypluwałam z siebie te słowa jak z procy, nie musiałam nawet myśleć – one same mi właziły na język i uciekały w przestrzeń – w przestrzeń mojego dziecka.

Usiadł i zaczął układać nowe puzzle.

– Mamo, pomóż mi.
– Za chwilę.
– Ale one są takie trudne.
– Dasz radę.
– Ale nie wiem jak
– Oj zaraz!
– Nigdy nie masz dla mnie czasu.

Bez pretensji, bez unoszenia głosu – z rozczarowaniem, rezygnacją.
Boże! Zawiodłam Go! Kiedy to się stało? Jak mogłam!

Pękło mi serce

Moje serce pękło na milion kawałków.
Jak mogłam sprawić, że mój 3-letni, ukochany syn powiedział mi coś takiego?
Dlaczego nie zauważyłam, że On jest cierpliwy, że cały czas czeka na mnie i moją uwagę.
On nie żądał by się z nim bawić, On o to prosił…
Tego dnia powiedziałam sobie “DOŚĆ!”

Obiecuję poprawę

Przez kilka dni całkowicie zniknęłam z sieci i wróciłam odmieniona.
Dałam sobie w pysk, popłakałam, ochłonęłam i wreszcie jestem szczęśliwa.
Ponownie odnalazłam radość z beztroskich wygłupów na placu zabaw, z turlania się po łóżku i zawijania w kocyk. Niebywałą przyjemność sprawia mi czytanie z synem i układanie wieży z pierdyliarda kloców lego. Przesiaduję na kanapie ze Ślubnym i razem gapimy się w telewizor, popijając wino, wcinając chipsy i żartując.

Nadal piszę, nadal mam sporo zleceń i zobowiązań ale okazało się, że od kiedy wrzuciłam na looz potrafię je wykonać szybciej i lepiej. Gdzie zatem spędzałam te długie godziny przed komputerem? Gdzie wędrowałam? Teraz nie rwę już włosów z głowy patrząc na statystyki, nie odpisuję od razu na komentarze i wiadomości. Nie jest mi jednak łatwo; łapię się czasem na tym, że siedzę za długo lub używam zakazanych słów ale gdy tylko się zorientuję, że przeginam; wyłączam laptopa i idę z młodym na zewnątrz. A Ślubny? Zauważył różnicę i kilka pierwszych dni mi dogryzał “a Ty nie przed laptopem? święto!”. Teraz już sam przyznał, że lubi jak wszystko jest w normie.

Nigdy w życiu

Pewnie jest wiele kobiet, które tkwią w tym niebezpiecznym etapie – choć mężczyzn dotyczy to równie często. Uzależnienie od internetu nie boli ale krzywdzi tych, których kochamy. Okazuje się ze jesteśmy rodziną/ parą nie ze sobą, a obok siebie. Wcale nie musisz prowadzić bloga, by zagubić się w tym świecie – pięknym, idealnym, pełnym wrażeń – jest przecież tyle miejsc w sieci!

Pamiętaj jednak, że warto czasem zrobić sobie rachunek sumienia, dać w twarz i zrozumieć błędy. Twoja rodzina potrzebuje Ciebie tu i teraz, pamiętaj, bo nigdy nie wiadomo co przyniesie jutro.
Zacznij więc cieszyć się z życia, Twojego PRAWDZIWEGO życia, którym wirtualne nigdy się nie stanie.