Kiełbasa z kija i ziemniaczki z popiołu

Od kiedy zaczęło się poważne życie ze studiami, pracą, w mieście i w biegu; zapomnieliśmy jak to jest zrobić beztroski wypad do lasu czy nad jezioro. Nasze wspomnienia jednak wypełnione są nieco zakazanymi wyjściami w środku nocy na “Wietnam” – tak nazywaliśmy polankę w lesie, na wzgórzu gdzie spotykaliśmy się ze znajomymi. Zawsze było ognisko, poprzedzone walką o każdy suchy patyczek, do bardzo późnych nocnych godzin. Zawsze było mniejsze lub większe piwko i kiełbacha z kija pieczona nad ogniskiem – ile tych kiełbasek wylądowało w ogniu nikt nie wie bo między śmiechami i wygłupami zapominaliśmy o nich i spadały z patyków.

Nie musieliśmy pić na umór, wystarczyła tania podróbka Coli by dobrze się bawić w gronie znajomych ze wsi. Nie potrzebowaliśmy wypasionego grilla i drinka z parasolką, ani też wytrawnych szaszłyków z wołowiny. Najtańsze picie, najtańsza kiełbasa i najlepsze towarzystwo!

Teraz towarzystwo rozjechało się po świecie, wcinamy oszukaną kiełbasę z rusztu za tysiąc złotych i z rozczuleniem wspominamy dawne czasy. Zawsze chcieliśmy by nasz syn poznał trochę tego naszego życia, by miał szansę doświadczyć tego co my – niestety to niemożliwe, nie dzisiaj, nie w tych czasach.

Pewnego dnia to mnie coś tknęło, podrzuciłam temat Ślubnemu i oboje z wielkim entuzjazmem wybraliśmy się nad rzekę by zrobić ognisko; prawdziwe ognisko, bez oszukanego grilla turystycznego. Uśmiech Oliwiera bezcenny! Zbierał patyki, pomagał rozpalić ognisko, pilnował by kiełbaska się nie spaliła. Zawijaliśmy ją potem w kawałek chleba i wcinaliśmy jak za dawnych lat, popijając słodką oranżadą. Na koniec wrzuciliśmy ziemniaczki w żar – to dopiero smak!

Nasze dziecko wróciło wytarzane w trawie i piasku, podrapane od dzikich malin i w bąblach od pokrzywy, z dziobem brudnym od kiełbasy i zwęglonej skórki ziemniaka – esencja dzieciństwa. Mogłabym patrzeć na takiego brudaska codziennie…